Het persoonlijke verhaal van Kerstin
Hi! Ik ben Kerstin Schiffler en zoals je al hebt gelezen ben ik opgegroeid in Limburg en woon ik nu in Den Haag. Naast ochtendmens en hardloop fan, geniet ik van de zee, ben ik geen ster in de keuken en ben ik Kerstaholic (ja, ik luister in oktober al kerstliedjes. Guilty)
Voordat ik startte met Buro Vie, heb ik jarenlang in de hulpverlening gewerkt met jongeren & gezinnen, slachtoffers van huiselijk geweld en tienermoeders. In de tussentijd ben ik mezelf blijven ontwikkelen en ben ik o.a.gecertificeerd coach practitioner en gespecialiseerd in faalangst, weerbaarheid en perfectionisme. Aangezien ik nooit ben uitgeleerd (en jou graag nog beter wil helpen) volg ik nu de opleiding tot Integratief Psychotherapeut bij de Nederlandse Academie voor Psychotherapie. Kijk gerust op mijn LinkedIn pagina voor mijn professionele achtergrond.
Met Buro Vie help ik mensen die een beperkt of verkeerd beeld van zichzelf hebben, waardoor ze eigenlijk niet het leven leven waar ze echt gelukkig van worden. Dit kan zich op verschillende manieren uiten. In gevoelens van onzekerheid, frustratie of ontevredenheid, maar ook in schaamte over wie je bent, wat je doet of hoe je uitziet. Enorme kritische, negatieve gedachten over jezelf, overtuigingen als 'ik ben niet goed genoeg', 'ze vinden me vast stom' of 'ik kan ook niets', waardoor je je bijvoorbeeld terugtrekt, veel behoefte hebt aan bevestiging, ongezonde eet- of beweegpatronen ontwikkeld of enorm streng voor jezelf wordt. Het gevolg is vaak de welbekende, negatieve, ‘zie je nu wel’ spiraal; doordat je je aandacht richt op datgene wat niet goed gaat, bevestig je jezelf negatief wat je zelfbeeld niet ten goede komt en kom je terecht in een hardnekkig patroon.
En ik help je om dit patroon te doorbreken, waardoor jij je vrij en tevreden voelt, jezelf waardeert en accepteert, blij bent met wie je bent, vertrouwen ervaart in wie je bent en wat je doet, onafhankelijk bent van de mening van anderen, ontspanning, plezier en geluk ervaart en vooral jouw leven leidt. Het leven wat jij wilt, wat goed is voor jou en waar jij je goed bij voelt.
Op mijn 20e heb ik de eetstoornis Anorexia ontwikkeld. Dit begon vrij onschuldig met het besluit om gezonder te leven; ik ging gezonder en minder chocolade eten en meer te sporten. Dit ging goed, snel viel ik af en was ik op het gewicht wat ik voor ogen had. Even was ik trots op mezelf, maar het echte gelukkige gevoel bleef uit. Dus besloot ik om mijn streefgewicht bij te stellen en nog een beetje af te vallen, want dan was het echt perfect.
Helaas gebeurde dit nooit, nooit was ik tevreden en het kon altijd beter. Ik werd steeds strenger voor mezelf; nog minder eten, nog meer sporten, thuis extra bewegen en de lijst met verboden voedingsmiddelen werd steeds langer en langer. Voor ik het wist was het einde zoek en zat ik vast in een web waar ik niet meer zelf uitkwam.
Ik spijbelde van school om te kunnen sporten, familiebezoekjes ging ik uit de weg want daar werd ongezond gegeten en ik zei met gemak belangrijke afspraken af als het niet paste in mijn eet- of sportplanning. Alles draaide om sporten en eten, ik had een hele strakke dagplanning die begon met beweging en eindigde met beweging. En als die dagplanning maar even afweek, raakte ik volledig in paniek en gestresst.
Ik trok me steeds meer terug, vermeed vrienden en andere sociale activiteiten. Enerzijds omdat ik er de energie niet meer voor had en anderzijds omdat ze zich steeds meer met me bemoeiden. Iets wat ik heel vervelend vond, lange tijd kon ik hen overtuigen dat het goed met me ging. Ik loog steeds vaker, maar het werd steeds moeilijker om hen te overtuigen dat er niets aan de hand was.
Ik voelde me machteloos, alleen en was bang, want ik wilde absoluut niet aankomen of meer eten.Toch ben ik met aanmoediging van mijn ouders en vrienden naar de huisarts gegaan. Bij de huisarts kreeg ik het label Anorexia Nervosa en binnen 10 minuten stond ik buiten met een verwijsbrief voor de eetstoorniskliniek. En daar stond ik dan ... Aan het begin van een lang en intensief herstel en ontwikkelproces.
Ik kreeg ambulante begeleiding. Dit hield in dat ik een aantal keer per week richting de kliniek in Maastricht ging voor sessies met mijn psycholoog en psychomotorisch therapeut. Al snel merkte ik dat de klik met de eerste psycholoog niet zo goed was, waardoor ik veel moeite had om me open te stellen. We zaten niet op één lijn en dat was voelbaar; zij had in eerste instantie vooral aandacht voor mijn eten en sporten en dat was geen match. Niet alleen omdat bijkomen natuurlijk het allerlaatste was wat ik wilde, maar vooral omdat ik mijn verhaal wilde vertellen. Ik had besloten om voor hulp te gaan en wilde na al die tijd zwijgen in eenzaamheid ook eens kunnen praten over wat me dwarszat, mijn gevoelens en angsten.
"De klik binnen een intensief herstelproces is zo belangrijk. Evenals het oog hebben voor de mens. Het gaat niet alleen om het gewicht of de eetstoornis. Achter de eetstoornis zit een mens met een eigen verhaal, gevoelens en gedachten en daar past in mijn ogen geen standaard protocol op." Kerstin | Eigenaar Buro Vie
Van Anorexia naar Boulimia
Gelukkig ging het bij de nieuwe psycholoog beter, bij hem kon ik mijn verhaal kwijt en boekte ik vooruitgang, omdat ik mezelf gezien voelde waardoor ik open kon zijn. Helaas kreeg ik al vrij snel eetbuien, enorme eetbuien. In korte tijd kon ik onwijs veel eten, om me vervolgens enorm schuldig, verdrietig en boos te voelen. Iedere keer nam ik me weer voor om niet meer te doen, maar toch gebeurde. Moedeloos werd ik ervan!Ook voor mijn omgeving was het frustrerend, ze zagen me worstelen maar wist niet goed wat ze moesten doen. Reacties als 'Eet het dan niet' of als ik iets lekkers pakte 'Zou je het wel doen?' heb ik geregeld gehoord. Goed bedoeld, dat wist ik wel. Maar niet helpend. Want ja, met mijn gezonde verstand kon ik het allemaal prima beredeneren, maar de eetstoornis was zo sterk en de angst om aan te komen zo groot dat het niet gemakkelijk is gedaan. Ondanks de goede intenties, heb ik me in die tijd heel alleen, onbegrepen en angstig gevoeld.
Gelukkig kon ik dit wel met mijn psycholoog bespreken, hielp hij me hierbij. Uiteindelijk durfde ik de confrontatie met mijn angsten (‘help het bijkomen stopt nooit’ en ‘ik word een tientonner’) aan te gaan, aangezien het me vrij snel duidelijk werd dat er geen andere weg was dan erdoorheen gaan; de situatie zou niet gaan veranderen als ik bleef doen wat ik deed.
De fase van het bijkomen in gewicht, het veranderen van mijn lichaam en weer voelen van emoties vond ik de meest lastigste en heftigste fase in het hele proces. Hoe ik het ook wendde of keerde, iedere keer kwam ik deze fase weer tegen. Als ik een normaal leven wilde zonder eetstoornis, moest ik daar doorheen.
Dus ging ik ervoor, wat overigens niet zo gemakkelijk was gedaan zoals hier omschreven. Het was een weg van vallen en opstaan, huilen, frustraties en groeipijn.
Ook begon ik mijn eetstoornis te begrijpen; ik snapte waarom hij in mijn leven was gekomen, begreep zijn functie en realiseerde me dat hij het eigenlijk heel goed met me voor had. Ik ben gaan werken aan deze basis, op een gezonde manier omgaan met datgene wat ten grondslag lag van mijn eetstoornis, waardoor ik de eetstoornis steeds meer en meer kon loslaten.
En na goed en wel vijf jaar therapie nam ik afscheid van mijn behandelaren. Ik was genezen.
"De eetstoornis heeft je in het verleden geholpen (of helpt je nog steeds) om met bepaalde gevoelens of thema's om te gaan. Ik onderzoek met jou wat de functie is van jouw eetstoornis en wat de eetstoornis van jou wilt. Met deze informatie en het onderliggende thema gaan wij aan de slag, zodat jij dit achter je kan laten en zonder deze ballast je leven kan leven." Kerstin | Eigenaar Buro Vie
Van overleven naar leven
Ja, het is gelukt. Ik ben hersteld en zonder hulp leid ik mijn leven, ook op spannende of uitdagende momenten. Eten speelt allang geen hoofdrol meer in mijn leven, ik geniet van etentjes, een zak m&m's en voel me absoluut niet meer schuldig als ik pizza eet zonder te sporten. Ik sport omdat ik het leuk vind en er plezier in heb. En als ik geen zin heb? Dan ga ik niet. Zonder. Schuldgevoel.
Emoties duw ik niet meer weg, ook ik voel me echt nog wel eens onzeker, down of gestresst. That's life, het gaat erom hoe ga je ermee om. Ik heb geleerd om hier op een gezonde manier mee om te gaan, ik weet wat ik nodig heb en hoe ik op zo'n moment goed voor mezelf zorg. Mijn patronen en valkuilen heb ik heel scherp, waardoor ik mezelf gemakkelijk kan bijsturen als het nodig is. En dat is zo fijn, het maakt het leven zoveel gemakkelijker en rustiger.
Iedere dag ben ik blij dat ik leef, ben ik dankbaar dat mijn lichaam gezond is en dat ik al mijn lessen, kennis en ervaringen nu mag doorgeven om jou hetzelfde te leven. Want ook jij kunt dit leren en mag er zijn, precies zoals je bent .
En nu jij!
Ben je geraakt door mijn verhaal, omdat je jezelf herkend? Blijf dan er dan niet langer alleen mee rondlopen, maar neem contact met me op. Want hoe langer je wacht, hoe spannendere het wordt. Ik help je graag bij jouw herstelproces, op een manier die bij jou past en op jouw tempo. Ja, want ook jij kunt herstellen en weer genieten van je leven, zonder de hele tijd bezig te zijn met eten of je gewicht. Er zijn je al velen voorgegaan (kijk hier voor de ervaringen) en nu is het jouw beurt!
PS. herken je iemand anders in mijn verhaal, laat het diegene lezen. Diegene zal je later dankbaar zijn!
