"Mijn naam is Kerstin Schiffler, ik heb mijn praktijk voor coaching in Den Haag en ben écht enorm verslaafd aan chocolade!

Dit laatste is niet altijd zo geweest...  " 

'Nog een paar kilo eraf en dan stop ik echt’  

Op mijn 20^e heb ik een eetstoornis ontwikkeld. Het begon vrij onschuldig met gezonder eten, minder chocolade en meer sporten. Het afvallen ging zo goed, dat ik mijn streefgewicht iedere keer naar beneden bijstelde. Ik werd steeds strenger voor mezelf; nog minder eten, nog meer sporten en de lijst met verboden voedingsmiddelen werd steeds langer en langer. Voor ik het wist zat ik vast in een web waar ik niet meer zelf uitkwam. Ik skipte lessen, familiebezoekjes en zei belangrijke afspraken af omdat ik per se wilde (lees: moest) sporten. Iedere dag stond ik extra vroeg op om buikspieroefeningen te doen. Ik had een hele strakke dagplanning en als die maar even afweek raakte ik volledig in paniek.

 

‘Je hebt Anorexia Nervosa’

Een jaar na het ontwikkelen van mijn eetstoornis had ik zo'n laag gewicht en zoveel lichamelijke klachten dat ik het niet meer kon negeren. Er moest iets gebeuren, anders zou ik niet weten hoe het verder zou gaan... Maar wat... Want bijkomen en meer eten was absoluut geen optie.

Met aanmoediging van vrienden ben ik naar de huisarts gegaan en daar kreeg ik te horen dat ik 'Anorexia Nervosa' had.

Een 'label' waar ik in het begin flink wat weerstand tegen had, omdat dit toch echt andes zag. Na dit bezoek kon ik terecht bij het AZM en begon een lang en intensief herstel en ontwikkelproces.

 

 

Zie mij, zie mij 

Ik kreeg ambulante begeleiding. Dit hield in dat ik een aantal keer per week richting Maastricht ging voor sessies met mijn psycholoog en psychomotorisch therapeut. Al snel merkte ik dat de klik met de eerste psycholoog niet zo goed was, waardoor ik veel moeite had om me open te stellen. We zaten niet op één lijn en dat was voelbaar; zij had in eerste instantie vooral aandacht voor mijn fysieke gesteldheid en dat was geen match. Niet alleen omdat bijkomen natuurlijk het allerlaatste was wat ik wilde, maar vooral omdat ik mijn verhaal wilde vertellen. Ik had besloten om voor hulp te gaan en wilde na al die tijd zwijgen in eenzaamheid ook eens kunnen praten over wat me dwarszat, mijn gevoelens en angsten.

Helaas voelde ik daar geen ruimte voor en sloot ik me af. Ik zei afspraken af en zakte terug in de eetstoornis. Na een goed gesprek ben ik geswitcht van psycholoog. Dit is ook het moment geweest dat ik dacht, als ik genezen ben ga ik het anders doen.

 

"De klik binnen een intensief herstelproces is zo belangrijk. Evenals het oog hebben voor de mens. Het gaat niet alleen om het gewicht of de eetstoornis. Achter de eetstoornis zit een mens met een eigen verhaal, gevoelens en gedachten en daar past in mijn ogen geen standaard protocol op." Kerstin | 31 jaar | Eigenaar Buro Vie

 

‘Vallen, opstaan en weer doorgaan’

Gelukkig ging het bij de nieuwe psycholoog beter. Daar kon ik mijn verhaal kwijt en boekte ik vooruitgang. Zo durfde ik ondanks mijn angsten (‘help het bijkomen stopt nooit’ en ‘ik word een tientonner’) de uitdagingen aan te gaan. Het werd me namelijk snel duidelijk dat er geen andere weg was dan erdoorheen gaan. De fase van het bijkomen in gewicht, het veranderen van mijn lichaam en weer voelen van emoties vond ik de lastigste en meest heftige fase in het hele proces. Hoe ik het ook wendde of keerde, iedere keer kwam ik deze fase weer tegen. Als ik een normaal leven wilde zonder eetstoornis, moest ik daar doorheen.  Dus ging ik ervoor, wat overigens niet zo gemakkelijk was zoals het hier staat.  Gaandeweg kwam ik erachter dat mijn grootste angst niet uitkwam; ik werd geen tientonner en ik bleef niet bijkomen. Zo ben ik, door uitdagingen aan te gaan, meer vertrouwen gaan krijgen in mezelf en mijn lijf. Mijn angsten werden minder en mijn leven ‘normaler’.

 

De positieve intentie van de eetstoornis

Ook begon ik mijn eetstoornis te begrijpen. Ik snapte waarom hij in mijn leven was gekomen en dat hij het eigenlijk heel goed met me voor had. Ik ben gaan werken aan deze basis en na goed en wel vijf jaar therapie nam ik afscheid van mijn behandelaren. Ik was genezen.

En...dan begint het leven echt. Want dan moet je het (net als na het auto rijexamen) zelf gaan doen. Dit was wel even spannend; hoe zou het gaan? Wat is normaal? Kan ik het wel zonder hulp? Wat als ik terugval? En ga zo maar door....

 

"De eetstoornis heeft je in het verleden geholpen (of helpt je nog steeds) om met bepaalde gevoelens of thema's om te gaan. Ik onderzoek met jou waar de eetstoornis jou voor beschermt en wat de eetstoornis van jou wilt. Met deze informatie en het onderliggende thema gaan wij aan de slag, zodat jij dit achter je kan laten en zonder deze ballast je leven kan leven." Kerstin | 31 jaar | Eigenaar Buro Vie 

 

Van overleven naar leven

Ja, het is gelukt. Zonder hulp leid ik mijn leven, ook op spannende of uitdagende momenten. Ik ben heel blij dat ik bewust voor het leven heb gekozen. Het was een lang, maar waardevol proces. Ik heb mezelf leren kennen, accepteren en liefhebben. Iets waar ik iedere dag profijt van heb.  Ik sport niet meer omdat het moet, maar omdat ik het leuk vind. Emoties duw ik niet meer weg, omdat ik weet dat ik ermee om kan gaan. Ik maak keuzes voor mezelf en ben niet meer bezig met wat anderen zullen denken. Ik leef mijn leven ten volste en geniet ik van wat het me brengt. 

 

Natuurlijk ben ik niet iedere dag super gelukkig of zelfverzekerd, ook ik heb mijn off-days. En dat is oké. Het verschil is dat ik er nu anders mee omga, omdat er in mijn basis iets is veranderd. Ik mag er zijn, precies zoals ik ben en dat is goed. Het geeft zoveel meer rust, vrijheid en plezier. Ik vertrouw op mezelf en het leven, dat het leven voor me zorgt en ik het aankan. 

 

 

Terugvallen in de eetstoornis?  

Een terugval wordt vaak als negatief gezien. Dit vind ik jammer, want een terugval heeft ook een positieve intentie. Blijkbaar ligt er nog een thema of pijn wat om aandacht vraagt. Zelf heb ik geen terugval gehad, wel zijn er momenten geweest dat ik behoorlijk werd uitgedaagd. Op die momenten merkte ik dat ik bijvoorbeeld meer ging nadenken over eten, bewuster ging eten of meer wilde gaan sporten. Door alle therapie en coaching wist ik dat er op zo'n moment iets anders aan de hand was. Ik kon toen bewust stilstaan en mezelf de vraag stellen 'wat is er echt aan de hand'? Dit was niet altijd even gemakkelijk en al helemaal niet fijn, maar het hielp mij wel om een bewuste keuze te maken; ga ik meer sporten en de echte gevoelens wegdrukken of kies ik ervoor om de situatie aan te gaan die er is. Hoe ik hier bewust bij stil sta en die keuze maak, leer ik nu anderen tijdens de coaching

 

"De ervaring die Kerstin deelde van zichzelf en de erkenning was wel fijn. Daardoor voel je je echt begrepen en voor mij is dat wel belangrijk." Elke | 30 jaar | Doorbraaksessie

 

Wil je meer weten over wat Buro Vie doet, mijn ervaringen of mijn professionele achtergrond, mail of bel gerust.