Lieve eetstoornis,

Lieve eetstoornis,

10 jaar geleden hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Ik zag je toen nog niet staan, maar jij mij duidelijk wel. Je hield me goed in de gaten en daar waar je de kans kreeg, flirtte je met me. In het begin negeerde ik je “wie is die rare gast?” dacht ik. Ik wilde niets met je te maken hebben en hield je op afstand.

Maar je gaf niet op, je hield vol. Op een zwak moment sloeg je toe en had je me te pakken. We begonnen te daten. In het begin was ik onwennig, voorzichtig en een beetje wantrouwend. Langzaam won je mijn vertrouwen. Ik ontdooide, stond meer voor je open en liet je steeds een beetje meer toe in mijn leven.

Niet lang daarna waren we officieel een setje, we waren onafscheidelijk en deden alles samen. We waren een powerkoppel en niets kon ons klein krijgen. Een leven zonder jou kon én wilde ik me niet meer voorstellen, want ik was dolgelukkig met je! Dat de omgeving hier twijfels over had, deerde me niet. Ik wist wat ik wilde en dat was jij. Je gaf me zekerheid, vertrouwen en gaf mijn leven meer kleur.

Langzaam verdween de roze bril en kwamen de eerste scheurtjes in onze relatie. Het viel me op dat je me nooit losliet, altijd bij me wilde zijn en je begon me meer en meer te beperken. Ook waren we het steeds vaker oneens met elkaar en hadden we heftige discussies waarin je mij nooit zag. Je ging altijd voor jezelf en hield geen rekening met mij. Steeds vaker voelde ik me ongelukkig, eenzaam en verdrietig.

Lang heb ik getwijfeld, wil ik met je verder of niet? Soms dacht ik dat ik het wist, maar je wist me altijd weer in te pakken. Tot het moment dat je me voor het blok zette en ik me realiseerde dat het zo niet langer kon… Ik wilde niet meer verder met je.

Het was een lange strijd om van je los te komen. Hoe harder ik het probeerde, hoe harder jij weer aan mij trok. Maar mijn besluit stond vast. Ik wilde absoluut niet meer verder met je, want ik wilde mijn eigen leven terug.

Het was een lange, heftige en zware strijd voordat we van elkaar gescheiden waren. Toch was het moment na een aantal lange jaren daar en nam ik definitief afscheid van jou en alle mensen die ons hebben geholpen in onze strijd.  Eindelijk had ik mijn leven terug!

Maar wat was dat eng, ik was niet meer gewend om zonder je te leven. Je bent zolang een onderdeel geweest van mijn leven en opeens stond ik er weer alleen voor. In het begin was het spannend. Gelukkig had ik in de tussentijd veel geleerd over mezelf, jou en onze relatie. Ik wist waarom ik toen geen weerstand aan je kon bieden en dat het nu anders was.  Ik voelde dat ik het leven aan kon zonder jou.

Nu kom ik je af en toe nog eens tegen. Ik kijk je aan, jij kijkt terug. We groeten elkaar vriendelijk en respectvol. Ik merk dat je meer wilt, maar ik houd afstand. Ik ben verder gegaan met mijn leven en daar pas je niet meer bij.
Ik wens je het allerbeste, draai me om en vervolg mijn weg. 
 

Liefs,
Kerstin