Één paaseitje? Dat kan ik nooit

Pasen 2009
 
‘Zal ik wel?’
‘Nee, ik mag niet’
‘Één paaseitje kan toch geen kwaad?!’
‘Denk eraan, dan moet je vanavond extra buikspieroefeningen doen.’
‘Iedereen eet paaseitjes en bij hen gebeurd er niets. ’
‘Maar jij bent niet zoals iedereen, je weet dat je hier dik van word!’
‘Ach ik neem er eentje.’
‘Pff, kun je nu ook helemaal niets?! Zelfs niet één paaseitje weerstaan?!’
 ‘Nu is het toch al verpest, dus wat maakt het ook uit. Ik neem er nog meer.’
‘STOMMERD, kijk nu eens hoe dik je bent. De rest van de week moet je compenseren.’
 
 
Zo ging het in mijn hoofd, aan de paasbrunch in 2009. Zo vermoeiend, zo frustrerend en het allerergste: 
Ik had helemaal geen oog meer voor waar het echt om draaide; SAMENZIJN.
Ik was alleen maar bezig met al het eten dat op tafel stond, hoe ik deze brunch doorkwam, ik was aan het rekenen en vooruit denken en had die con-stan-te strijd in mijn hoofd.
DOODVERMOEIEND en heel eenzaam aan een tafel vol mensen.
 
 
“Alle clichés zijn waar”
Nu, Pasen 2019, staat in het teken van samenzijn. Tijd doorbrengen met de mensen die belangrijk voor me zijn. Mensen die ik lange tijd als vanzelfsprekend heb genomen, die me hebben gesteund toen en nu. Bijpraten, genieten en ja, lekker eten hoort bij deze brunch.
 
Ik heb rust aan de paastafel, eet waar ik in zin heb zonder door te slaan of negatieve gedachten.
Ik neem paaseitjes als ik daar zin in heb. Dat kan ééntje zijn, maar als ze goed smaken (lees: karamel zeezout of puur) kunnen dat er ook gerust 7 zijn.
 
 
“Één paaseitje? Dat lukt mij nooit!”
Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen; één paaseitje of zonder schuldgevoel eten.
Hoe doen mensen dat? Één paaseitje en dan stoppen. Nee, dat was voor mij niet mogelijk. Toch is het gelukt en is eten allang geen obsessie meer.
Dit is niet van de ene op de andere dag gebeurd, hier heb ik hard voor gewerkt en de nodige ups en keiharde downs gehad.
 
 
“Wat ik je wil meegeven….”
Neem jezelf niets kwalijk. Je kiest niet voor deze gedachten, het is de ziekte in je hoofd wat maakt dat je daar zo mee bezig bent. Realiseer je dat je niet je gedachten bent, maar je gedachten hebt. Dit kan helpen om wat meer afstand te creëren.
 
 
Mocht je het echt lastig vinden, neem iemand in vertrouwen. Wie is er bij die brunch waar jij je goed bij voelt en eerlijk durft te zeggen; “Ik heb het moeilijk, want…” Het kan heel spannend zijn, maar geloof me, ook heel fijn!
 
 
Realiseer je dat pasen twee dagen is, 2 dagen van de 365 en in deze twee dagen kan je  echt niets gebeuren. 
 
 
Als je merkt dat je echt geobsedeerd bent door het eten op tafel/mand met eitjes/gesloten sportscholen, constant die strijd in je hoofd hebt en niet kunt focussen op iets anders dan alleen het eten, zoek hulp. Ga met iemand praten! Iemand bij wie jij je goed voelt, zodat je tijdens kerst 2019 kunt genieten van het samenzijn met je dierbaren aan het kerstdiner zonder negatieve gedachten en schuldgevoelens.
 
Hier kan en wil ik je heel graag bij helpen, want het is ZEKER MOGELIJK ook voor jou! Wil je weten wat ik voor je kan betekenen, check dan eens bij hulp bij eetstoornissen.
 
Liefs en fijne dagen,
Kerstin