Zo noemde ze vorig jaar de zakken chocolade pepernoten, suikerbeestjes en gevulde speculaas. Lange tijd was ze hier verzot op en verheugde ze zich in September al op de eerste pepernoten. Totdat de eetstoornis in haar leven kwam.

 

Eetbuivoedsel noemde ze het tijdens de sessie. Al dat lekkers in de winkel zorgde voor enorme kortsluiting in haar hoofd;

“Nee, ik mag niets nemen, want dan kom ik kilo’s aan” vs. “Ik mag best één keer iets lekkers.”

Soms won de “Nee, ik mag niets” eetstoornisstem, waarna ze trots was dat ze al dat lekkers kon weerstaan en de rest van Nederland niet.

Maar vaker won de “Ik mag best één keer iets lekkers” stem. Dit leidde tot ernorme onrust, omdat de eetstoornisstem het hier absoluut niet mee eens was. Er volgde een strijd (wel-niet-wel-niet) in haar hoofd. Uiteindelijk had ze zoveel spanning opgebouwd dat niet alleen het suiikerbeestje en de zak pepernoten in haar mandje lag, maar ook een zak chips en een pot chocoladepasta. Waarna ze snel naar huis ging, een fijn plekje opzocht en binnen no time alles had opgegeten.  

Gevolg: Een opgezette buik, enorm schuldgevoel, walging van zichzelf, een dijk van een eetstoornisstem en nog strengere voornemens.

Nu, in 2018, laat ze me weten dat ze net terug is van de pepernotenwinkel. Er zijn weer een aantal nieuwe smaken en deze moest ze proberen.

Twee zakken zijn mee naar huis gegaan.

Één zak bewaart ze nog even.

De andere zak is aangebroken, maar nog lang niet leeg.  

In tegenstelling tot vorig jaar lukt het haar nu om een bakje pepernoten te pakken en hiervan te genieten.

Zonder schuldgevoel. Zonder doorslaan. Zonder compenseren. Dit had ze zelf nooit gedacht, toch is het gelukt.

 

 

In het afgelopen jaar is er veel veranderd; ze realiseert zich dat het niet ging om eten, maar over hoe ze over zichzelf dacht.

Ze dacht dat ze gelukkiger was als ze dunner was en dat mensen haar zagen staan als ze het perfect figuur had.

Haar eigenwaarde hing af van haar uiterlijk en dat kon altijd beter.

 

Coaching heeft haar geholpen om in te zien waar het echt om ging, dat (niet) eten een vorm was om met haar onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde om te gaan. Tijdens de sessies heeft ze hard gewerkt aan haar eigenwaarde en zelfvertrouwen, wat niet altijd gemakkelijk was. Ze heeft geleerd dat ze meer is dan alleen de ‘buitenkant’ en dat ze goed is zoals ze is.

Ze is zichzelf opnieuw gaan ontdekken en is zichzelf gaan zien, aanvaarden en accepteren zoals ze is.

Ze heeft begrip gekregen voor het ontstaan van de eetstoornis en is deze stap voor stap gaan los laten, waardoor ze nu vanuit vertrouwen, positiviteit en vrijheid in het leven staat.

 

 

Net als vele anderen dacht zij ook dat het haar nooit meer zou lukken om één bakje pepernoten te nemen i.p.v. de hele zak.

Toch is het gelukt. Herken je jezelf in dit verhaal? En wil je ook weer genieten van een bakje pepernoten, één suikerbeestje of een oliebol, zonder door te slaan of strijd in je hoofd? Neem gerust contact op, ik luister graag naar je verhaal en vertel je meer over wat ik voor je kan betekenen.  

 

 

Liefs,

Kerstin

 

P.s. Zijn de feestdagen een grote uitdaging voor je? Check dan deze training, na 3 bijeenkomsten heb je direct tools in handen om je grote angsten om te buigen en heb je je eigen Kerst-Rescue-Plan wat je op een ontspannende manier de feestdagen door helpt.